Κάταγμα ρινικού οστού

/in /by

Τα κατάγματα των ρινικών οστών είναι τα συχνότερα κατάγματα του προσώπου σε τροχαία ατυχήματα, ξυλοδαρμούς, πτώσεις κλπ. Επειδή η μύτη προεξέχει σε σχέση με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά.

Ανάλογα με τη φορά και την ένταση της βίας που ασκείται, προκαλείται παρεκτόπιση των οστών και παραμόρφωση της μύτης. Μπορεί να είναι απλώς μια ρωγμή (με ή χωρίς παρεκτόπιση) ή συντριπτικό κάταγμα.

Ένα χτύπημα στη μύτη προκαλεί πόνο, πρήξιμο, ρινορραγία και αν σπάσουν τα ρινικά οστά έχουμε χαρακτηριστικό αιμάτωμα κάτω από τα μάτια και παραμόρφωση της μύτης.

Οι επιπλοκές που μπορούν να εμφανισθούν μετά από έναν τραυματισμό της μύτης είναι ένα αιμάτωμα στο ρινικό διάφραγμα το οποίο αν δεν αντιμετωπισθεί σωστά μπορεί να επιμολυνθεί και να μετατραπεί σε απόστημα. Το απόστημα είναι επικίνδυνο αφενός γιατί μπορεί να επεκταθεί σε γειτονικούς ιστούς και αφετέρου γιατί προκαλεί νέκρωση του χόνδρου και καθίζηση της μύτης.

Η θεραπεία των ρινικών καταγμάτων είναι η χειρουργική ανάταξη με τοπική ή γενική αναισθησία ανάλογα με την έκταση της βλάβης. Η ανάταξη πρέπει να γίνεται αμέσως ή μέσα στην πρώτη εβδομάδα. Εφόσον η ανάταξη δεν γίνεται μέσα στο πρώτο 10ήμερο παραμένει σκολίωση του ρινικού διαφράγματος καθώς και στραβή, φαρδιά ή με καμπούρα μύτη με δυσκολία της αναπνοής και κακή αισθητική εμφάνιση. Στην περίπτωση αυτή για την αποκατάσταση χρειάζεται πλαστική του διαφράγματος και της μύτης (ρινοπλαστική).

Αμυγδαλίτιδα, οξεια αμυγδαλίτιδα

/in /by

Η οξεία αμυγδαλίτιδα είναι η φλεγμονή των παρίσθμιων αμυγδαλών που οφείλεται σε μικρόβια ή ιούς. Είναι συχνή νόσος της παιδικής ηλικίας (μεταξύ 5 και 10 ετών) ενώ σπάνια εμφανίζεται σε ηλικιωμένα άτομα (ιδίως μετά τα 50). Η αμυγδαλίτιδα είναι μεταδοτική με τα σταγονίδια του σάλιου, γι’ αυτό συνήθως προσβάλλονται τα παιδιά στο σχολείο, όπου μπορεί η νόσος να πάρει και επιδημική μορφή.

Η νόσος χαρακτηρίζεται από απότομη έναρξη των συμπτωμάτων, υψηλό πυρετό και κακή γενική κατάσταση. Επίσης, ο ασθενής αναφέρει πόνο στο λαιμό, ιδίως όταν καταπίνει, που μπορεί να χτυπάει στα αυτιά. Υπάρχει δυσοσμία του στόματος ενδεχομένως μεταβολή της φωνής και διόγκωση των λεμφαδένων.

Η νόσος διαρκεί συνήθως 4–5 ημέρες. Η θεραπεία απαιτεί βασικά κατάκλιση, τοπική αντισηψία με γαργάρες και χορήγηση παυσίπονων φαρμάκων. Εφόσον το αίτιο είναι μικροβιακό επιβάλλεται η χορήγηση του κατάλληλου αντιβιοτικού. Η δοσολογία, η οδός χορήγησης (από το στόμα ή από τη φλέβα) και ο χρόνος της αντιβιοτικής αγωγής, εκτιμώνται ανάλογα σε κάθε περίπτωση, ώστε να διασφαλίζεται η αποφυγή των επιπλοκών και η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς.

Η διάρκεια χορήγησης δεν πρέπει να είναι μικρότερη των 10 ημερών για να αποφεύγεται η εμφάνιση ανθεκτικών στελεχών των μικροβίων.

Οι συχνές προσβολές ή υποτροπές της οξείας αμυγδαλιτιδας προκαλούν την επίμονη φλεγμονή των παρίσθμιων αμυγδαλών, που χαρακτηρίζεται ως χρόνια αμυγδαλίτιδα και είναι πιο συχνή στους ενήλικες.
Οι αμυγδαλές είναι είτε υπερτροφικές είτε ατροφικές.

Η χρόνια αμυγδαλίτιδα προκαλείται από τους ίδιους παθογόνους παράγοντες που προκαλούν την οξείααμυγδαλίτιδα. Συνήθως υπάρχει κακοσμία λόγω της παρουσίας βυσμάτων στις αμυγδαλές.
Τα συμπτώματα είναι επίμονος ελαφρός πόνος στην κατάποση, αίσθημα πνιγμού ή κόμπου στο λαιμό, δεκατική πυρετική κίνηση, πόνος στις αρθρώσεις, διογκωμένοι λεμφαδένες.

Η θεραπεία είναι χειρουργική. Η αμυγδαλεκτομή συνιστάται πάντοτε όταν η αμυγδαλίτιδα οφείλεται σε στρεπτόκοκκο για την αποφυγή των επιπλοκών, δεδομένου ότι οι χρονίως φλεγμαίνουσες αμυγδαλές θεωρείται ότι αποτελούν εστία λοιμώξεως για τον οργανισμό.

Οι επιπλοκές της αμυγδαλιτιδας είναι τοπικές όπως π.χ αποστήματα στις γειτονικές προς τις αμυγδαλές περιοχές και συστηματικές όπως ο ρευματικός πυρετός (κατά τον οποίο προσβάλλονται οι αρθρώσεις και η καρδιά) και η σπειραματονεφρίτιδα που αφορά στους νεφρούς.

Οι ενδείξεις της αμυγδαλεκτομής μπορεί να διακριθούν σε απόλυτες όταν το χειρουργείο είναι απαραίτητο και σε σχετικές όταν το χειρουργείο μπορεί να αποφευχθεί ανάλογα με την περίπτωση. Οι απόλυτες ενδείξεις είναι η μεγάλη υπερτροφία που προκαλεί δυσκολία στην αναπνοή, το περιαμυγδαλικό απόστημα και όλες οι επιπλοκές της αμυγδαλίτιδας, η χρόνια αμυγδαλίτιδα  και κυρίως η στρεπτοκοκκική και η υπόνοια όγκου των αμυγδαλών.

Η ηλικία των ασθενών δεν αποτελεί καμία αντένδειξη και μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία αρκεί να υπάρχει η ένδειξη.

Εντούτοις, σε παιδιά ηλικίας μικρότερης των 4 ετών θα πρέπει να γίνεται αμυγδαλεκτομή μόνον εφόσον αυτό κρίνεται εντελώς απαραίτητο.

Η επέμβαση διαρκεί κατά κανόνα λιγότερο από μια ώρα και συχνά δεν απαιτεί διανυκτέρευση στην κλινική. Σήμερα εφαρμόζεται με επιτυχία και η μέθοδος αφαίρεσης των αμυγδαλών με χρήση χειρουργικής κεφαλής υπερήχων (Ultracision), η οποία ελαχιστοποιεί τον πόνο και την αιμορραγία.

Λαρυγγίτιδα

/in /by

Πρόκειται για φλεγμονή του λάρυγγα και μπορεί να είναι οξεία ή χρόνια.

Η οξεία λαρυγγίτιδα οφείλεται κυρίως σε ιούς και μπορεί να αφορά αποκλειστικά το λάρυγγα ή να αποτελεί μέρος μιας γενικότερης λοίμωξης του αναπνευστικού. Το βράγχος της φωνής είναι το πιο συχνά εμφανιζόμενο σύμπτωμα και σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται πλήρης απώλεια της φωνής ( αφωνία ). Ο ασθενής μπορεί ακόμη να παραπονείται για άλγος κατά την ομιλία και την κατάποση. Σε περίπτωση που η νόσος αφορά όλο το ανώτερο αναπνευστικό, τα συμπτώματα συνοδεύονται από πυρετό και γενική κακουχία.

Η θεραπεία της οξείας λαρυγγίτιδας περιλαμβάνει αφωνία, παυσίπονα, εισπνοές υδρατμών και αντιβιοτική αγωγή αν κριθεί απαραίτητο. Πρέπει να τονισθεί στον ασθενή η σημασία της αφωνίας μια και η βεβιασμένη φώνηση σε έναν λάρυγγα που ήδη φλεγμαίνει μπορεί να προκαλέσει μόνιμες φωνητικές διαταραχές. Ο ασθενής οφείλει να αποφεύγει την ομιλία όταν αυτό είναι εφικτό και αν πρέπει να επικοινωνήσει λεκτικά να το κάνει για μικρά χρονικά διαστήματα με ήρεμη φωνή – ο ψίθυρος πρέπει επίσης να αποφεύγεται.

Υπάρχουν ειδικές μορφές οξείας λαρυγγίτιδας που προσβάλλουν σχεδόν αποκλειστικά τα παιδιά και οφείλονται σε ιούς ή μικρόβια. Επειδή μπορεί να οδηγήσουν σε καταστάσεις απειλητικές για τη ζωή του παιδιού πρέπει να τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής από γονείς και παιδιάτρους.

Η χρόνια λαρυγγίτιδα είναι δυνατό να εγκατασταθεί εξ αρχής ως ανεξάρτητη πάθηση ή να προέλθει από μια οξεία λαρυγγίτιδα.

Παράγοντες οι οποίοι ευνοούν την εγκατάσταση μιας χρόνιας λαρυγγίτιδας είναι η κατάχρηση του καπνίσματος, η εισπνοή σκόνης ή αέρα που περιέχει χημικές ουσίες (π.χ στον επαγγελματικό χώρο), η στοματική αναπνοή, ο συνεχής ερεθισμός του λάρυγγα από εκκρίσεις της μύτης και του φάρυγγα, η κατάχρηση της φωνής, η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.

Εκδηλώνεται με βράγχος της φωνής, το οποίο πιθανόν να συνοδεύεται και από πόνο ή βήχα.

Λαρυγγίτιδα – θεραπεία  – Η θεραπεία της χρόνιας λαρυγγίτιδας συνίσταται στην αποφυγή των αιτιολογικών παραγόντων που την προκαλούν, οικονομία φωνής και χορήγηση κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής. Αν με τα μέτρα αυτά δεν υποχωρήσει η πάθηση και η λαρυγγοσκόπηση φανερώσει αλλοιώσεις των φωνητικών χορδών είναι απαραίτητη η βιοψία για τον αποκλεισμό κακοήθειας.

Αμυγδαλίτιδα – Περιαμυγδαλικό απόστημα

/in /by

Πρόκειται συνήθως για επιπλοκή της αμυγδαλίτιδας και είναι η συλλογή πύου στους ιστούς γύρω από τις αμυγδαλές. Εμφανίζεται συνήθως στη μια πλευρά και είναι συχνότερο στους άνδρες ενώ είναι σπάνιο στα παιδιά. Το περιαμυγδαλικο αποστημα σχηματίζεται πολλές φορές κατά την αποδρομή της οξείας αμυγδαλίτιδας. Δηλαδή μετά από σύντομη βελτίωση των συμπτωμάτων της αμυγδαλίτιδας ο ασθενής ανεβάζει απότομα υψηλό πυρετό με ρίγος, παραπονιέται για έντονο πόνο στο ένα πλάγιο του λαιμού που αντανακλά στο αυτί και χειροτερεύει πολύ κατά την κατάποση ακόμη και του σάλιου του. Επίσης, ο ασθενής έχει χαρακτηριστικά αλλοιωμένη φωνή σα να έχει ζεστή πατάτα στο στόμα του, το οποίο δυσκολεύεται να ή αδυνατεί να ανοίξει.

Το περιαμυγδαλικο αποστημα αποτελεί μια σοβαρή κατάσταση που μπορεί να απειλήσει ακόμη και τη ζωή του ασθενούς. Για τη θεραπεία του είναι απαραίτητη η διάνοιξη και η παροχέτευση του αποστήματος, η οποία ανακουφίζει αμέσως τον ασθενή. Ταυτόχρονα χορηγούνται αντιβιοτικά ενώ σε αρκετές περιπτώσεις είναι απαραίτητη η νοσηλεία στο νοσοκομείο.

Λόγω της μεγάλης συχνότητας υποτροπής του αποστήματος πρέπει οι αμυγδαλές να αφαιρούνται αφού περάσει εύλογο χρονικό διάστημα και έχει βελτιωθεί η γενική κατάσταση του ασθενούς. Το διάστημα αυτό συνήθως κυμαίνεται από 4-6 εβδομάδες.

Ωτοσκλήρυνση – Προοδευτική βαρηκοΐα

/in /by

Η ωτοσκληρυνση είναι μια προοδευτική βαρηκοΐα που έχει κληρονομικό χαρακτήρα. Προσβάλει περίπου το 10% του πληθυσμού αλλά πολύ μικρότερο ποσοστό παρουσιάζει συμπτώματα. Συνήθως εμφανίζεται και στα δύο αυτιά και προτιμά τις γυναίκες σε ποσοστό 70% σε σύγκριση με τους άνδρες ( 30%).

Στις περισσότερες περιπτώσεις ξεκινά στην ηλικία μεταξύ 20 και 30 χρόνων και σπάνια στην παιδική ή εφηβική ηλικία. Τα συμπτώματα μπορεί να επιδεινωθούν στις γυναίκες ασθενείς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εκτός από τη βαρηκοΐα που επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου ( προοδευτική ), το συνηθέστερο σύμπτωμα και συχνά πολύ ενοχλητικό είναι οι εμβοές ( βουητά ), ενώ μερικοί ασθενείς αναφέρουν ότι ακούνε καλύτερα σε θορυβώδες περιβάλλον.

Η βαρηκοΐα που οφείλεται στην ωτοσκληρυνση είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις βαρηκοΐας που μπορούν να αντιμετωπισθούν χειρουργικά. Εφόσον η βαρηκοΐα είναι μικρή ο ασθενής απλά παρακολουθείται και ελέγχεται από τον ειδικό γιατρό σε τακτά χρονικά διαστήματα ενώ σε μεγάλη βαρηκοΐα γίνεται χειρουργική επέμβαση για την αντικατάσταση του προσβεβλημένου τμήματος του αυτιού ( συνήθως είναι ο αναβολέας ) με ειδική πρόθεση. Σε περιπτώσεις που δεν είναι εφικτή η επέμβαση είναι δυνατή η τοποθέτηση ακουστικών βαρηκοΐας.

Λοιμώδης μονοπυρήνωση

/in /by

Λοιμώδης μονοπυρήνωση ή νόσος του φιλιού. Πρόκειται για προσβολή, από τον ιό Epstein-Barr, του λεμφικού ιστού και ιδιαίτερα των αμυγδαλών.

Η λοιμώδης μονοπυρήνωση Μεταδίδεται με την άμεση επαφή (π.χ. φιλί) και προσβάλει συνήθως εφήβους και νέους ενήλικες.

Η λοιμώδης μονοπυρήνωση χαρακτηρίζεται από ανορεξία, πονόλαιμο, πολύ υψηλό πυρετό που μπορεί να διαρκέσει πολλές ημέρες διόγκωση των λεμφαδένων (τραχηλικών, οπισθοωτιαίων, μασχαλιαίων και βουβωνικών) και ηπατοσπληνομεγαλία.

Η διάγνωση γίνεται από τις χαρακτηριστικές αιματολογικές εξετάσεις και είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο για τη χορήγηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής αλλά κυρίως για την πρόληψη σημαντικών επιπλοκών που αφορούν σε διάφορα όργανα όπως το ήπαρ, ο σπλήνας, οι όρχεις κ.α.

Κρεατάκια – Υπερτροφικές Αδενοειδείς Εκβλαστήσεις

/in /by

Πρόκειται για τα γνωστά «κρεατάκια». Βρίσκονται στο ρινοφάρυγγα δηλαδή στο τμήμα του φάρυγγα που βρίσκεται πίσω από τη μύτη μας. Η υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων είναι πολύ συχνή στην παιδική ηλικία και κυρίως μεταξύ 3 και 5 ετών. Με την πάροδο της ηλικίας βαθμιαία ατροφούν και μετά την εφηβεία κατά κανόνα δεν προκαλούν ενοχλήματα. Οφείλονται κυρίως σε αντίδραση του λεμφικού ιστού σε επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού.

kreatakia

Είναι η πιο συχνή αιτία δυσκολίας της ρινικής αναπνοής και ροχαλητού στα παιδιά και σημαντικός παράγοντας πρόκλησης εκκριτικής ωτίτιδας. Το βασικότερο σύμπτωμα του παιδιού είναι η ρινική απόφραξη ( μπούκωμα ) με επακόλουθο την αντικατάσταση της φυσιολογικής ρινικής αναπνοής με στοματική αναπνοή. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε δυσκολία κατά τη σίτιση ( ιδίως στις μικρές ηλικίες ), ανησυχία και ροχαλητό κατά τη διάρκεια του ύπνου καθώς και ένρινη ομιλία. Επίσης, υπάρχουν προβλήματα στην ανάπτυξη της άνω γνάθου και ορθοδοντικές ανωμαλίες. Όταν τα ‘’κρεατάκια’’ συνδυάζονται με υπερτροφία των αμυγδαλών είναι δυνατό να προκαλείται άπνοια κατά τον ύπνο. Οι αυξημένες πυώδεις ρινικές εκκρίσεις και ο ελλιπής αερισμός του αυτιού οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες ωτίτιδες, ενώ η στοματική αναπνοή οδηγεί σε συχνές φλεγμονές του ανώτερου και κατώτερου αναπνευστικού συστήματος. Τα παιδιά με υπερτροφικές αδενοειδείς εκβλαστήσεις είναι συχνά νευρικά, απρόσεκτα και δεν έχουν καλή επίδοση στο σχολείο. Επιπλέον, η ελάττωση της όρεξης και οι συχνές φλεγμονές οδηγούν συχνά σε καθυστέρηση της φυσιολογικής τους ανάπτυξης.

Η διάγνωση με τη βοήθεια των ενδοσκοπίων είναι εύκολη και ανώδυνη.

Η θεραπεία των αδενοειδών εκβλαστήσεων όταν προκαλούν συμπτώματα είναι η χειρουργική αφαίρεση ( αδενοτομή ) η οποία γίνεται μέσα από το στόμα με γενική αναισθησία. Όταν συνυπάρχει υπερτροφία των αμυγδαλών η αδενοτομή συνδυάζεται με αμυγδαλεκτομή ενώ εφόσον κριθεί απαραίτητο αντιμετωπίζεται και η συλλογή υγρού στα αυτιά με παρακέντηση και τοποθέτηση σωληνίσκων.

Γενικά, πρόκειται για μια επέμβαση με μικρό χειρουργικό κίνδυνο και ταυτόχρονα μεγάλα οφέλη όσον αφορά στην ποιότητα ζωής και στην ανάπτυξη του παιδιού, εφόσον γίνει στην κατάλληλη ηλικία.

Απώλεια αίματος από τη μύτη – Ρινοραγία

/in /by

Τα συνηθέστερα τοπικά αίτια είναι οι φλεγμονές στην περιοχή της μύτης, η ρήξη αγγείων στο πρόσθιο τμήμα του ρινικού διαφράγματος είτε αυτόματα είτε από μικροτραυματισμούς κυρίως με τα δάκτυλα, τα κατάγματα και γενικώς οι κακώσεις της μύτης, οι ρινικοί πολύποδες, τα ξένα σώματα, διάφοροι όγκοι της μύτης και των παραρρίνιων κόλπων καθώς και οι μετεγχειρητικές ΡΙΝΟΡΡΑΓΙΕΣ. Ιδιαίτερα στα παιδιά παρατηρείται η ιδιοπαθής ρινορραγια (χωρίς εμφανή αιτιολογία) που συνήθως υποχωρεί μετά το πέρας της εφηβείας.

Όσον αφορά στα γενικά αίτια αυτά είναι κυρίως οι ιογενείς ή μικροβιακές εμπύρετες λοιμώξεις, παθήσεις και φάρμακα που δημιουργούν διαταραχές στην πηκτικότητα του αίματος (όπως π.χ. η ασπιρίνη), η αυξημένη αρτηριακή πίεση, ο σακχαρώδης διαβήτης κ.α.

Οι ΡΙΝΟΡΡΑΓΙΕΣ χωρίζονται στις πρόσθιες (συχνότερες και αθωότερες, κατά τις οποίες, όταν ο ασθενής είναι καθιστός, η έξοδος του αίματος γίνεται από τη μύτη) και στις οπίσθιες (σπανιότερες και σοβαρότερες συνήθως σε ηλικιωμένους, κατά τις οποίες, όταν ο ασθενής είναι καθιστός το αίμα ρέει στο φάρυγγα και βγαίνει με βήχα από το στόμα).

Η ρινορραγια μπορεί να είναι από ασήμαντη μέχρι και απειλητική για τη ζωή του ασθενούς. Σαν πρώτες βοήθειες στην περίπτωση ρινορραγια μπορείτε:

  1. Να τοποθετήσετε τον ασθενή σε καθιστή θέση με το κεφάλι ελαφρά γερμένο προς τα εμπρός.
  2. Να ασκήσετε πίεση στα πτερύγια της μύτης, σφίγγοντας τα ρουθούνια μεταξύ των δακτύλων σας συνεχόμενα για τουλάχιστον 5min.
  3. Να τοποθετήσετε ένα δοχείο μπροστά στον ασθενή ώστε να φτύσει το αίμα και να μην το καταπίνει.
  4. Να τοποθετήσετε πάγο στο μέτωπο, τη ρίζα της μύτης και τον αυχένα του ασθενούς.
  5. Να ελέγξετε την πίεσή του αν αυτή είναι αυξημένη, δίνοντάς του αντιυπερτασικά φάρμακα.

Αν παρόλα αυτά η ρινορραγία επιμένει είναι απαραίτητη η άμεση διακομιδή του ασθενούς στον ωτορινολαρυγγολόγο για αντιμετώπιση.

Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι είναι απαραίτητο να επισκεφθούμε τον ειδικό και σε περίπτωση μικρών, επαναλαμβανόμενων ρινορραγιών οι οποίες σταματούν από μόνες τους γιατί σε τέτοιες ρινορραγίες πρέπει να αποκλειστούν καταστάσεις επικίνδυνες για τη ζωή όπως π.χ διάφοροι κακοήθεις όγκοι της περιοχής.

Σκολίωση ρινικού διαφράγματος

/in /by

Η σκολιωση ρινικου διαφραγματος προκειται για συγγενη ή επικτητη (π.χ καταγματα της μυτης, τραυμα κατά τη διαρκεια του τοκετου) δυσμορφια του ρινικου διαφραγματος στη χονδρινη και/ή οστεινη περιοχη. Πολλες φορες συνδυαζεται με υπερπλασια των κατω ρινικων κογχων και δυσμορφια της εξωτερικης μυτης.

Η σκολιωση ρινικου διαφραγματος προκαλει δυσκολια στη ρινικη αναπνοη, υποσμια, σ. υπνικης απνοιας, ροχαλητο, κεφαλαλγια, συχνες λοιμωξεις της ανωτερης και κατωτερης αναπνευστικης οδου (παραρρινοκολπιτιδες, φαρυγγιτιδες, λαρυγγιτιδες, τραχειοβρογχιτιδες). Eπι μη αντιμετωπισης οδηγει σε χρονιοτητα των καταστασεων αυτων (χρονια φαρυγγιτιδα, χρονια λαρυγγιτιδα, χρονια κολπιτιδα) λογω της αναγκαστικης στοματικης αναπνοης και του ανεπαρκους αερισμου των παραρρινιων κολπων.

Η θεραπεια για τη σκολιωση ρινικου διαφραγματος είναι αποκλειστικα χειρουργικη. Η αποκατασταση του στραβου ρινικου διαφραγματος γινεται κατα κανονα μετα το 15ο ετος της ηλικιας δηλαδη μετα το τελος της αναπτυξης της μυτης. Επιβαλλεται η ταυτοχρονη αντιμετωπιση της υπερτροφιας των κατω ρινικων κογχων ενώ καποιες φορες είναι απαραιτητη και η αποκατασταση της δυσμορφιας της εξωτερικης μυτης (ρινοπλαστικη).

Οι μεθοδοι που χρησιμοποιουνται σημερα για την ευθυγραμμιση του ρινικου διαφραγματος είναι λιγοτερο αιματηρες και επωδυνες σε σχεση με παλαιοτερες εποχες. Επιπλεον με την εκτεταμενη χρηση των ενδοσκοπιων υπαρχει καλυτερος ελεγχος των δυσπροσιτων περιοχων, αμεση αντιμετωπιση οποιασδηποτε αιμορραγιας, ελαχιστοποιηση των βλαβων των ιστων και επομενως γρηγοροτερη αναρρωση του ασθενους ο οποιος μεσα σε 24 ωρες μπορει να επιστρεψει στο σπιτι του.